Do filmu podszedłem ze złym nastawieniem. Znając późniejszą twórczość Davida Lyncha podświadomie byłem przekonany, że "Człowiek słoń" będzie znowu cholernie skomplikowaną i chaotyczną opowieścią. Chociaż wiedziałem, że jest to niemożliwe, bowiem film jest linearnie skonstruowaną opowieścią opartą przecież na prawdziwych wydarzeniach! Jak widać, osobowość i charakter reżysera jednak ma tutaj większe znaczenie.
Przechodząc do meritum. Film jest naprawdę dobry. Utrzymany w stylowym klimacie, przy kapitalnej muzyce Morrisa (jakież było moje zaskoczenie, gdy rozpoczynając seans nie spostrzegłem słynnego imienia i nazwiska pewnego kompozytora ;-)) i fantastycznych zdjęciach. Ogólnie, warstwa audiowizualna tworzy specyficzny nastrój, hipnotyzuje widza, przygnębia. Tak, przygnębia. To chyba najlepsze słowo, które może opisać znaczną część tego filmu.
Głównym bohaterem filmu jest John Merrick, okrutnie potraktowany przez los (ma zdeformowane ciało). Całe jego życie to pasmo nieszczęść, co w połączeniu ze wspomnianym już przeze mnie nastrojem, udziela się również widzowi. Przypadkiem zaczyna interesować się dr. Treves (fantastyczna rola Hopkinsa). Próbuje ułożyć mu życie w pokoju w szpitalu, sprowadza gości... Są to piękne sceny, gdy Merrick zaczyna się otwierać, widać jego ogromną radość, gdy dostaję prezenty... Naprawdę tutaj widać kunszt reżyserski Davida Lyncha.
Podsumowując, przepiękna historia o ludzkich słabościach, przełamywaniu barier, o dążeniu do celu (czego symbolem jest budowana katedra). I to co chciałem zostawić na koniec. Owacje na stojąco, dla Johna Hurta, który wcielił się w głównego bohatera.

I pomyśleć, że to się zdarzyło naprawdę...
8/10