Ur. 16.05.1898 w Tokio jeden z najlepszych japońskich reżyserów. Pochodził z rodziny cieśli. Warunki materialne zmusiły go wcześnie do pracy; przerwał nauke malarstwa, praktykował jako rysownik w prasie i prowadził nieustabilizowany tryb życia do 1920, gdy został asystentem w wytwórni :Nikkatsu", najpierw w Tokio, a po niszczycielskim trzęsieniu ziemi z 1923 w Kioto. Debiutował średniometrażowym "Powrotem miłości"( Ai ni yomigaery hi, 1922), gdzie ostro przedstawił współczesną nędzę, powodując ingerencje cenzury podobnie jak w pary filmach późniejszych(Smutna pieśń zwyciężonych, Haizan-no uta wa kanashi, 1923, Brudny świat, Jinkyo, 1924, Symfonia wielkiego miasta, Tokai kokyogaku, 1929). Celował w adaptacjach literackich i melodramatach(najbardziej znane: Wiosenny szept papierowej lalki, Kaminingyo haru-no sasayaki, 1926, Szalona miłość nauczycielki śpiewu, Kyoran-no onna shisho, 1926, Nihombashi, 1929) w odróżnieniu od innych czołowych reżyserów nie kręcił natomiast komedii(wyjątki: oparte na wzorach zachodnich Znikające indyczki, Shichimencho-no yukue, 1924 i Pieniądze, Kane, 1926 wg Nieboszczyka Mateusza Pascala L. Pirandella). W sumie w latach 1922-1934 zrealizował 52 filmy bez ścieżki dźwiękowej(część średniometrażowa), lecz zachowały się tylko "Miejsce rodzinne"(Furusato, 1930), "Biała nić wodospadu"(taki-no shiraito, 1933) oraz połowicznie "Pieśń rodzinnej ziemi"(Furusato-no uta,1925) i "Tokijski marsz"(Tokyo kyoshinkyoku, 1929). Z końcem lat 20 zaczął wypracowywać styl: najpierw zwrócił się w stronę wyrazistego realizmu, co wiązało się z zaangażowaniem lewicowym, potem, nie porzucając konkretu tła, znalazł swój fundamentalny temat-poetycki, empatyczny opis kobiet w społeczeństwie japońskim, zarówno w perspektywie historycznej, jak we współczesności. Pierwsze dojrzałe dramaty tego typu, wiążące się z początkiem współpracy ze stałym scenarzystom Y. Yodą i założeniem z M. Nagatą(1934) niezależnej "Daiichi", to "Elegia Naniwy" i "Siosty z Gionu". Następne lata narastania militaryzmu przyniosły ograniczenia w rozwoju treściowym filmów Mizoguchiego. Zmuszony do fabuł historycznych, doskonalił jednak przy udziale scenografa H. Mizutaniego stronę obrazową, z długimi ujęciami w dalekich planach, bu po II w.św. wrócić do opisów kobiet na drodze ich tragicznego przeznaczenia wynikającego z filozofii buddyjskiej i rozbłysnąć serią dzieł z lat 50. W tym czasie w jego ekipie stale byli obecni operator K. Miyagawa i K. Tanaka jako aktorka. Na równi z A. Kurosawą zadecydował o światowej karierze kina japońskiego. zdobywając w ostatnich latach przed przedwczesną śmiercią(leukemia) wiele nagród festiwalowych i zwłaszcza we Francji wywołując podziw dla eleganckiej precyzji narracji. W kraju uznany obok Y. Ozu i M. Naruse za najwybitniejszego twórcę okresu klasycznego. Poświęcony mu film dokumentalny "Życie reżysera"(1975) zrealizował K. Shindo.